Muren zonder kuren….
Al iets meer dan een jaar zitten we thuis. We zitten, hangen en liggen thuis omdat we thuis moeten blijven om de verspreiding van een niet zichzelf voortplantend vilein virus te voorkomen. We zitten thuis omdat we van thuis uit moeten telewerken, omdat we het beu zijn om wéér te gaan wandelen. Sommigen zitten zelfs meer dan ooit tussen hun sanseveria’s of strakke designs kasten omdat ze zich nog meer terug getrokken hebben….omdat ze zoveel thuis zitten. Onze vier muren zijn onze vier vrienden geworden. Muren zonder kuren, dat wel, maar wel muren die ons helpen verzuren door ons fysiek en geestelijk te isoleren.
We missen mensen, we missen onze werkplaats. We missen de roddels en missen zelfs die klamme losse ongemakkelijke handdrukken of die pijnlijke kapot drukkende beren handdruk. Om nog maar te zwijgen van die slagader versmachtende knuffels en de verstorende grootsprakerige kwetteraar op de open werkplaats. En waar is de ergerlijke eikel aan de overkant van ons zeshoekig bureau of de loerende blik van de aan stress verterende manager met zijn te laaghangende strottenhoofd? En wanneer zie ik dat lekker stuk terug dat elke dag op een verdieping lager rondfladderde zwaaiend met haar donkere coupe in dat net te strakke mantelpakje. En oh ja, verlangen we niet hard naar die loeiharde muziek in het cafe, de club en vooral de gym? Feestmuziek zal nooit te luid staan. Op de schop op met die onnozele geluidsmeters, er is meer in het leven dan een trommelvlies.
We missen toch onze losbandige weekends en de te gortige afterparty’s? Feestgedruis is ons bijna onbekend geworden. Vervaagde feestherinneringen zijn nog valer geworden of krijgen nu net een nieuw leven dankzij die digitaal bewaarde cloudcopy die we om de paar dagen boven halen en vol zelfmedelijden posten. Ik geef het toe: zelfs ik mis mijn wekelijkse dosis storende dronken of gedopeerde pipo's en pipettes die bijna brakend over me heen vallen en lomp mijn schenen kapot trappen om me dan verontwaardigd verbaal af te zeiken. Geweldig toch!
Komaan, we hebben toch elke dag een spannend leven. Elke dag brengen gezinnen hun kinderen naar school en elke dag huppelen ze nog sneller terug naar huis. Afstand is veiligheid, voetpaden zijn angstpaden, maskers zijn signalen van tribal gedrag en informatie wordt benoemd als “angst scoren”. Mijn bureau is mijn leefwereld geworden en via mijn 21 inch computerscherm kijk ik elke dag diep en vol liefde in de pixels van een al of niet echte realiteit. Mijn geluidsmonitoren kijken me scheel aan alsof ze me willen uitkotsen of elk moment zullen boobytrappen.
En oh ja, de mainstream media zit in een wereldwijd complot waar Poetin, Merkel, De Croo, Orban, Biden vuistjes geven. Is die 21 inch pixelwereld nu echt de wereld waar eigen waarheden de macht lijken te krijgen boven peer tot peer gereviewde wetenschappelijke kennis? Dartelen we nu rond in een wereld waar begrippen als voortschrijdend inzicht, exponentieel en systemisch denken ons brein op rood doen gaan? Het zijn blijkbaar begrippen die vandaag bijna beschouwd worden als onderdeel van een donkere theorie gebrouwd in een al even sinister vanuit kikker perspectief gefotografeerd Bilderberg gebouw. Geef toe, het is inderdaad een andere wereld.
De grote vragen zijn nu; Wat doet dit allemaal met onze hersenen? Wat gaat de invloed van dit isolement, deze crisis zijn op ons gedrag? Wat gaat dit alles voor onze toekomst brengen? Het enige wat ik wel besef is dat er “een nieuw variabel optimaal” komt. Daar ben ik al wel zeker. Het zal anders zijn. Anders is daarom niet minder goed.
Tot de volgende gedachtestroom
Peter
